بنام یکتای هستی بخش

برداشت شما از خودتان چیست ؟

امروزه یکی از بزرگترین مشکلات بشر در تعاملات روزانه و نیز ایجاد ارتباطات سازنده ، عدم شناخت نیازها و خواسته های خود از دیگران و نیز عدم اطلاع کافی از خواسته های دیگران از وی است . انسان بر اساس آنچه خصیصه او نامیده می شود ، موضوعات را آنگونه که دوست دارد ، می پذیرد ، نه آنگونه که واقعیت است . البته در بسیاری از موارد هم دیده شده که برداشت واقعی فرد از موضوعات با احساس وی تطابق دارد و این همان فاکتور منطقی بودن را می رساند .
سوال مهمی که همیشه ذهن ما را درگیر خود می کند ، این است که آیا شناخت از خود با برداشت از خود یکسان است ؟ برداشت هر فرد از خود با شناخت وی از خود چه ارتباطی با هم دارند ؟
اجازه می خواهم ، خوانندگان عزیز را به چالشی واقعی و البته اصولی بکشانم و آن اینکه اگر برداشت ما از خودمان برداشتی خوب و مثبت باشد ، نشاندهنده شناخت درست ما از خودمان است ؟ و آیا اگر شناخت ما از خودمان اصولی و درست باشد ، برداشت ما از خود نیز به همان اندازه درست است ؟ پس باید روشن کنیم که ارتباط شناخت و برداشت انسان از خود چیست ؟

شناخت :
در اینجا می خواهم فرضیات خود را نظم داده و بر اساس آن موضوع را تبیین کنیم . ابتدا اینکه فرض شود ، شناخت ما از خودمان همان شناختی است که بتواند قابلیت ها و ظرفیت های ما را به خودمان نشان دهد نه آن شناختی که از سلایق و عادات خود در زندگی داریم .

برداشت :
می خواهیم برداشت از خود را واقعیت درک رفتارها و انگارهای خود بدانیم . واقعیاتی که شاید هیچ کس جز خود ما از آن آگاه نیست و یا به آن دسترسی ندارد .

انسان به دلیل انسان بودنش دارای ابعاد مختلف وجودی است که از فردی به فرد دیگر با هم متفاوت است . مثال روشن و عینی آن دوقلوهایی هستند که از نظر فیزیکی و ظاهر با هم شبیه بوده ولی در 95% خصوصیات با هم متفاوت هستند . آیا می توان علت خاصی را برای آن عنوان کرد ؟ چگونه است بچه هایی که پدر و مادر ، محیط زندگی ، نوع تغذیه ، تعداد برخوردهای اجتماعی ، سطح آموزش و ... در آنها یکسان بوده یا بطور یکسان اعمال می شده است ، با هم تفاوت های اساسی دارند ؟

برداشت ما از خود همانی است که در برخی از جهات و گلوگاههای زمانی به انحراف می کشاند ؛ زیرا برداشت ما از خودمان همیشه متداخل با برداشت دیگران از ماست . به عنوان مثال برداشت هر فرد از خود  زمانی که مورد اقبال مردم است و همه او را دوست می دارند و به او احترام می کنند با زمانیکه مردم از او رویگردانند ، یکی است .
بنابراین می توان گفت برداشت هر فرد از خود به میزان بسیار زیادی متاثر از محیط اطراف اوست . همانطور که می دانیم فرق غرور با کرامت نفس ، خلط در برداشت انسان از خود است .
بعبارت روشن تر  فردی که برای خود عزت و کرامت نفس قائل است ، خود را به ورطه آلودگی و گناه نمی کشاند و نفس خود را از هر گونه پلیدی اعم از مادی و معنوی حفظ می کند و علت آن نیز حرمت و کرامتی است که برای روح خدایی خود در نظر دارد . انسان در این مقال خود را برتر از گناه و آلودگی می بیند و دامن پاک روح خود را به ذلت های مرسوم دنیا نمی سپارد . تعلق به پست و مال دنیا که بردگی و بندگی فرد را به دنبال دارد ، تهدید بزرگ و مهلکی برای کرامت نفس است حال آنکه بسیاری از مردمان در آن ورطه غوطه ورند . نتیجه می شود انسانی که برای خود کرامت نفس قائل است ، خصوصیات زیر را در خود پرورش داده و حفظ می کند :
1. معتقد است هیچ موثری جز خداوند تعالی در عالم هستی وجود ندارد و همه امور به دست اوست
2. خواهش از خلق را به درخواست از خدا تبدیل می کند و معتقد است اولی ذلت و دومی عزت به همراه دارد .
3. خود را با ریا ذلیل و خوار نمی کند و اعتقاد دارد که ریا وسیله ای برای پر کردن نقاط ضعف است .

حال با توجه به اصل مطلب که برداشت انسان از خود بهتر است یا شناخت او از خود ، به جنبه های مثبت هر دوی آنها می پردازیم . به عنوان مثال برداشت های واقعی و مثبت انسان از خود را با شناخت مثبت و واقعی انسان از خود مقایسه می کنیم . می خواهیم بدانیم شناخت و برداشت چه مزیاتی برای ما به دنبال دارند و چگونه می توانیم آنها را در راه تعالی و رشد بکار بندیم . 
نکته بسیار مهم و مورد اختلاف اندیشمندان آن است که کدامیک از موضوعات گفته شده ( شناخت و برداشت ) مقدمه دیگری است و کدام اهمیت بیشتری برای ما به همراه دارد . برداشت صحیح از شناخت درست عاید می شود یا شناخت منطقی از برداشت صحیح منتج می شود . به هر حال در مقاله بعدی برداشت و شناخت انسان از خود را به طور کامل مورد ارزیابی قرار داده و میزان ارتباط و تنگاتنگی آنها با هم را مورد ارزیابی قرار می دهیم .